Deur Dylan Bettencourt
Banyana Banyana se merkwaardige Wêreldbeker-veldtog het dalk in die ronde van 16 tot ‘n einde gekom met hul 2-0 nederlaag teen Nederland, maar hulle het steeds baie om op trots te wees.
Onder leiding van afrigter Desiree Ellis het die onderbefondsde span met gebrekkige hulpbronne teen alle verwagtinge vir die uitklopfase gekwalifiseer en hul eerste Wêreldbeker-wedstryd ooit teen Italië gewen.
Hul prestasies het die span en Suid-Afrikaners oor die algemeen gevul met trots en harte verwarm, synde dat hulle so ver bo hul vuurmaakplek moes kompeteer.
Ten spyte van die strawwe kompetisie deur die Nederlanders gebied, het Banyana nie die handdoek ingegooi nie en het durf en uithouvermoë op die veld getoon.
Afrigter Ellis was bepalend in hul sukses; haar oog was altyd op die span en sy het seker gemaak hulle hou aan met groei.
Die uitdagings en verliese gely tydens hul eerste Wêreldbeker-ervaring in 2019 het die span net versterk – en hulle het beloof om oor vier jaar sterker en beter terug te keer.
Ellis en haar spelers het merkwaardige onbaatsugtigheid aan die dag gelê en by ongewone take aangepas.
Hul optrede was ‘n bron van inspirasie en beklemtoon die krag en vasberadenheid van vroue in Suid-Afrika, wat dikwels ‘n deurslaggewende rol speel ten spyte van finansiële druk en onregverdige behandeling.
Wat die toekoms aanbetref bied SA se bod om die Wêreldbeker-sokkertoernooi in 2027 aan te bied vir Banyana moontlikhede om op eie bodem die kollig te steel in hierdie indrukwekkende proses.
Die span se bydrae tot vrouesokker in Suid-Afrika het die nasie verenig in hul liefde en ondersteuning vir die spel.
Terwyl hul Wêreldbeker-droom vir vanjaar verby is, het Banyana ‘n blywende nalatenskap gelaat wat nog jare lank gekoester en gevier sal word.
Hul unieke sokkerreis is ‘n bewys van die krag van vasberadenheid, eenheid, en die toorkrag van vrouesport om toekomstige generasies te inspireer.
Op die foto hierbo: Banyana Banyana
